Historia Koła PSONI w Przemyślu
W Przemyślu ruch rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną został formalnie zarejestrowany w 1982 r. jako Koło Komitetu Pomocy Osobom Niepełnosprawnym działające w strukturach TPD. Grupa inicjatywna rozpoczęła swą działalność dwa lata wcześniej, organizując spotkania towarzysko-informacyjne w swoich mieszkaniach oraz skupiając uwagę na szukaniu potencjalnych członków powstającej organizacji na terenie miast i powiatu przemyskiego. W spotkaniach tych brali udział przede wszystkim rodzice, którzy wymieniali się doświadczeniami związanymi z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka oraz możliwością leczenia i rehabilitacji.
Z biegiem lat Koło dwukrotnie zmieniało swą nazwę, co nie miało wpływu na cele i zakres jego działalności. Wyodrębniwszy się ze struktur TPD w 1991 r., Koło działa pod nazwą obowiązującą do dziś.
Liczba członków stale rosła, rosła też ranga problemów do rozwiązania, dlatego też stało się konieczne pozyskanie lokalu, w którym Koło mogłoby rozwijać swoją działalność. Po usilnych staraniach rodziców Koło otrzymało lokal o pow. około 112m2 do kapitalnego remontu. Stan techniczny lokalu nie zraził jednak rodziców, którzy własnym wysiłkiem i zaangażowaniem wyremontowali pomieszczenia, by w 1986 r. uruchomić w nich Świetlicę Koła. Spotkania rodziców, imprezy plenerowe, zabawy okolicznościowe, zajęcia rehabilitacyjne, turnusy rehabilitacyjne stały się z czasem niewystarczającą formą pomocy. Ciągła troska rodziców o rozwój swoich pociech i ich prawa do edukacji, rehabilitacji, wparcia społecznego, akceptacji, mobilizowała rodziców do dalszych starań o pozyskanie obiektu na utworzenie placówki dziennego pobytu. Uporczywe deptanie ścieżek przyniosło skutek w 1994 r., kiedy to przemyskie Koło otrzymało w wieczyste użytkowanie przeszło 2 ha gruntu na Bakończycach i zakupiło stojący tam barak. Jeszcze w tym samym roku przy wsparciu finansowym Zarządu Głównego, Holenderskiego Stowarzyszenia Filadelphia, Wojewody Przemyskiego, PFRON-u i wielu sponsorów rozpoczął się remont kapitalny obiektu zakończony wiosną 1996 r. Został tam uruchomiony Ośrodek Rehabilitacyjno-Wychowawczy dla 25 wychowanków realizujących w nim obowiązek szkolny. Bardzo szybko okazało się , że liczba potrzebujących stale wzrasta, a ilość miejsc w Ośrodku jest ograniczona i zaczyna robić się ciasno.
Pod koniec 2000 r. pojawiła się możliwość otrzymania budynku po byłej Przychodni Rehabilitacyjnej. Znowu budynek do kapitalnego remontu, ale na inny nie było szans. Wszelkie negocjacje trwały ponad pół roku i w lipcu 2001r Koło podpisało stosowną umowę, otrzymując prawo do nieodpłatnego użytkowania budynku przez okres 25 lat. W budynku wyremontowano 3/4 pomieszczeń i od września 2001 r. zaczął tam funkcjonować Ośrodek Wczesnej Interwencji dla dzieci w wieku 0 - 7 lat oraz filia OREW -u , gdzie przyjęto kolejnych 25 wychowanków.
Tworząc placówki dla dzieci i młodzieży, działacze Koła nie mogli zapomnieć o osobach dorosłych, dlatego też Zarząd Koła podjął decyzję o przeprowadzeniu remontu pozostałych pomieszczeń w budynku na Wybrzeżu Ojca Św. J.P.II, do których został przeniesiony OREW z Bakończyckiej, by na bazie zwolnionego obiektu uruchomić Środowiskowy Dom Samopomocy.Rozpoczął on swoją działalność w listopadzie 2003 r.
Ponieważ pojawiła się potrzeba tworzenia mieszkalnictwa chronionego, członkowie przemyskiego Koła postawili sobie nowe zadanie do realizacji. W tym celu Zarząd Koła, kierując się potrzebami swych członków, postanowił zmienić projekt rozpoczętej inwestycji na Bakończyckiej (zakończono stan zerowy), gdzie planowano budowę Warsztatów Terapii Zajęciowej, kontynuując ją jako rozbudowę Środowiskowego Domu Samopomocy z możliwością pobytu całodobowego wraz z Mieszkalnictwem Chronionym.
